زمینه و هدف: تنگی آترواسکلروتیک قلمرو شریان کاروتید و شاخه های آن شایع ترین علت سکته مغزی می باشد. فراوانی نسبی بسیاری از تنگی شریان های داخل جمجمه ای در نژادهای آفریفایی و خاور دور در مطالعات قبلی گزارش شده است.
روش کار: این مطالعه بصورت دو مرکزی و آینده نگر در ۳۰۴ بیمار سالمند بستری در بیمارستان مکنزی کانادا مبتلا به سکته مغزی در قلمرو کاروتید و سپس همان تعداد بیمار سالمند با نسبت جنسی مشابه بستری در بیمارستان ولیعصر بیرجند در سال های ۸۴-۱۳۸۳ انجام شد. تشخیص سکته مغزی در قلمرو کاروتید در دو مرکز توسط نورولوژیست، عروقی بود. در تمامی بیماران داپلر کاروتید و ترانس کرانیال بروش استاندارد توسط یک نفر نوروسونولوژیست انجام گرفت. توپوگرافی تنگی آترواسکلروتیک قلمرو کاروتید دو طرف در بیماران بررسی شد. تست دقیق فیشر برای تحلیل آماری بکار رفته و (p<۰/۰۵) معنی دار تلقی شد.
یافته ها: در گروه بیماران ایرانی ۷۱ نفر (۲۳/۳%) و در گروه بیماران آمریکای شمالی ۸۳ نفر (۲۷/۳%) تنگی شریان کاروتید داخلی در ناحیه گردن را داشتند که تفاوت فراوانی نسبی آن معنی دار نمی باشد p=۰/۳, df=۱ ,OR=۰/۸۱,%۹۵ CI(۰/۵۶-۱/۱۷ تنگی شدید بیشتر یا مساوی ۷۰ % در ۱۴ بیمار ایرانی (۶/ ۴%) و ۲۳ بیمار آمریکای شمالی (۷/۵%) یافت شد که تفاوت توزیع فراوانی آن معنی دار نیست p=۰/۱۷, df=۱, OR=۰/۵۹, %۹۵ CI (۰/۳-۱/۷۷. در گروه بیماران ایرانی ۱۴ نفر (۴/۶%) و در گروه بیماران آمریکای شمالی نیز ۵ نفر (۱/۶%) تنگی شاخه های داخل جمجمه ای قلمرو عروقی کاروتید را داشتند که تفاوت آن معنی دار است (۸/۱-۱)p=۰/۰۳۸, df=۱, OR=۲/۹,%۹۵ CI. تنگی توام شاخه های داخل و خارج جمجمه ای قلمرو کاروتید نیز در دو بیمار ایرانی و ۱ بیمار آمریکای شمالی مشاهده شد.
نتیجه گیری: تنگی آترواسکلروتیک قلمرو داخل جمجمه ای شریان کاروتید در افراد ایرانی فراوانی بیشتری از ساکنان آمریکای شمالی دارد.