|
|
|
|
|
 |
جستجو در مقالات منتشر شده |
 |
|
2 نتیجه برای لیشمانیا ماژور
محمدحسین علی محمدیان، سید حجت سید خلیل اللهی، علی خامسی پور، یحیی دولتی،
دوره 6، شماره 3 - ( 6-1385 )
چکیده
زمینه و هدف: آزمون پوستی لیشمانین آزمون مونته نگرو یکی از شاخص های مهم برای سنجش واکنش های پرحساسیتی دیررس و ا رز ش یابی ایمنی سلولی در عفونت های لیشمانیایی م ی باشد. در این آزمون وجود آنتی ژن استاندارد لازم است. در مطالعه حاضر بچ های متعددی از آنتی ژن لیشمانین در شرایط کاملا استاندارد تهیه و با هدف تعیین ایمنی زایی، ویژگی، حساسیت و قدرت واکنش دهی آنها ارزیابی شد. روش کار: برای ساخت لیشمانین، سوش استانداردلیشمانیا ماژور (MRHO/IR/75/ER) در مخلوط برابر از محیط های کشت مایع D-MEM و 199 TC Medium به صورت انبوه کشت داده شدند. انگل ها در مرحله ایستای رشد درو شدند و پس از شستشوهای متعدد برای تهیه معرف لیشمانین تحت شرایط کاملا استاندارد به کار رفتند. ایمنی زایی فرآورده های لیشمانین با انجام آزمون پوستی در خوکچه های هندی که از پیش ایمن شده بودند بررسی شد. ویژگی فرآورده ها و حساس شدگی غیرعادی به آنها از طریق آزمون پوستی در افراد سالم در مناطق غیر بومی سالک در تهران و تبریز بررسی شد. حساسیت و قدرت واکنش دهی معرف ها با انجام آزمون پوستی در افراد بهبود یافته از سالک در مناطق بومی سالک روستایی و شهری ارزیابی شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که فرآورده های تولید شده لیشمانین به صورت کاملا پاک، بی ضرر و با ایمنی‌زایی بالا می باشند. ویژگی آنها در سطح بالاتر از 99% ارزیابی شد و معرف های تزریقی هیچ گونه حساس شدگی غیر عادی ایجاد نکردند . حساسیت و قدرت واکنش دهی آن ها در مناطق آلوده به سالک روستایی بالاتر از 96% با میانگین واکنش دهی 1 8 - 15 میلی متر و در مناطق سالک شهری بالاتر از 93% با میانگین واکنش دهی 1 4 -12 میلی متر تعیین شد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که این فرآورده ها پاک، ب ی ضرر، با ایمنی زایی، ویژگی، حساسیت و واکنش دهندگی بالا بودهو همچنین حساسیت غیر عادی ایجاد نمی کند. این فرآورده ها به راحتی در داخل کشور در دسترس بوده و می توان از آنها برای انجام آزمون پوستی جهت ردیابی پاسخ های پر حساسیتی دیر رس در عفونت های لیشمانیایی استفاده کرد.
علی نیاپور، کیوان امیرشاهرخی، محمد آذری راد، بهنام محمدی قلعه بین،
دوره 19، شماره 1 - ( 2-1398 )
چکیده
زمینه و هدف: داروهای خط اول درمان لیشمانیوز ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان هستند که دارای عوارض جانبی متعدد از جمله سمیت دارویی هستند. از طرفی مقاومت به این داروها در سراسر جهان رو به افزایش میباشد. داروهایی مانند آمفوتریسین ب و پنتامیدین که در خط دوم درمان قرار میگیرند، نیز دارای عوارض جانبی بوده یا هزینه بالایی را به بیمار تحمیل میکنند. با توجه به اثرات سمی پاراکوات، این مطالعه با هدف تاثیر آن روی زنده مانی پروماستیگوتهای لیشمانیا ماژور و سلولهای HUVEC انجام گرفت.
روش کار: پروماستیگوتهای انگل لیشمانیا به تعداد 106×2/5 در هر چاهک از پلیتهای 96 خانه ای تحت مواجهه با غلظتهای مختلف پاراکوات قرار گرفتند. تیمار به مدت 48 ساعت و در دمای C° 24 انجام شد. سپس آزمایش MTT برای ارزیابی میزان تاثیر پاراکوات انجام گردید. جذب نوری با استفاده از دستگاه خوانشگر پلیت در طول موج 570 نانومتر قرائت گردید. از رنگ آمیزی تریپان بلو جهت بررسی تعداد پروماستیگوتهای زنده پس از تیمار با پاراکوات استفاده شد. همچنین، تاثیر غلظت های مختلف پاراکوات بر بقا سلول های HUVEC در شرایط کشت بررسی گردید.
یافته ها: نتایج تست MTT نشان داده که غلظتهای افزایشی پاراکوات به صورت معنیداری میتواند بقا انگلهای پروماستیگوت را در مقایسه با گروه کنترل تحت تاثیر قرار دهد. در این مطالعه، غلظت IC50 پاراکوات بر پروماستگوتهای انگل لیشمانیا به میزان 272/46 میکروگرم بر میلی لیتر براورد گردید. یافته های رنگ آمیزی تریپان بلو با نتایج روش MTT مطابقت داشت. علاوه بر این، ما متوجه شدیم که HUVEC ها حساس به پاراکوات هستند (IC50 = 188.99 μg/ml).
نتیجه گیری: پاراکوات اثرات مهاری قوی روی پروماستیگوتهای لیشمانیا ماژور و سلول های اندوتلیال انسانی دارد. آزمایشات بیشتر در زمینه تاثیر پاراکوات روی زخمهای حاصل از لیشمانیا ماژور در مدلهای حیوانی و اثرات جانبی آن در استفاده موضعی این دارو لازم میباشد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.png)
.png){kind=small}
