---

زمینه و هدف: هر چند روشهای درمانی متعددی برای بیماری پیتریازیس ورسیکالر وجود دارد ولی اطلاعات کافی در مورد استفاده از روش های جدید درمان موضعی و سیستمیک ناکافی است. در این مطالعه، اثر کلوتریمازول موضعی در برابر فلوکونازول سیستمیک در درمان بیماری پیتریازیس ورسیکالرمورد ارزیابی قرار گرفت.
روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور ((double-blind randomized clinical trial  بود که در کلینیک پوست بیمارستان 5 آذر گرگان از اردیبهشت 1385 تا خرداد 1386 انجام گرفت. 120 بیمار به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: در گروه اول، بیماران تحت درمان با دوز واحد کپسول فلوکونازول (mg400) و دارونمای کرم کلوتریمازول قرار گرفتند. در گروه دوم بیماران با کرم کلوتریمازول (دو بار در روز) و دارونمای کپسول فلوکونازول درمان شدند. دوره درمان 2 هفته در نظر گرفته شد. بیماران 2، 4 و 12 هفته بعد از درمان از نظر پاسخ بالینی ارزیابی شدند.
یافته ها: در گروه یک50 و در گروه دوم 55 بیمارمورد ارزیابی قرار گرفتند که بعد از 2 هفته، میزان پاسخ بالینی در گروه دوم 49/1% در مقایسه با گروه اول 30% بیشتر بود (p=0/16). بعد از 4 هفته، 41 بیمار (81/2%) از گروه اول و 52 مورد (94/9%) از گروه دوم به طور کامل عاری از ضایعات بودند (p=0/044). عود در گروه اول 6% و در گروه دوم 18/2% بود. هیچ عارضه جانبی در 2 گروه مشاهده نشد.
نتیجه گیری: در این مطالعه، پاسخ بالینی هفته چهارم در گروه کلوتریمازول بیشتر از فلوکونازول بود. عود در هفته 12 بعد از درمان با فلوکونازول خوراکی کمتر از کرم کلوتریمازول مشاهده شد

---

  زمینه و هدف: ترایکوفایتون روبروم معمول ‏ترین پاتوژن مولد بیماری درماتوفیتوزیس است. فلوکونازول دارویی از خانواده آزول‏‏ ها است که جهت درمان تجویز می ‏شود. اخیراً روش ‏‏های تایپینگ مولکولی برای پاسخ دادن به سؤالات اپیدمیولوژیکی و مشکلات عود مجدد بیماری گسترش زیادی یافته اند. این مطالعه روی 22 ایزوله ترایکوفایتون روبروم که به طور اتفاقی از بیماران مبتلا جدا شده بود، انجام گرفت. هدف مطالعه بررسی رابطه الگوی ژنتیکی و حساسیت به داروی فلوکونازول در ایزوله‏‏ های کلینیکی ترایکوفایتون روبروم بود.

  روش کار: ابتدا جنس و گونه قارچ‏‏ های جداشده از بیماران با روش‏‏ های ماکروسکوپی و میکروسکوپی تأیید گردید. سپس با استفاده از محیط کشت ‏‏های حاوی مقدار معین دارو مقاومت و حساسیت ایزوله ‏‏ها نسبت به دارو تعیین شد. در مرحله بعد DNA قارچ‏‏ ها استخراج گردید و RAPD-PCR (تکثیر تصادفی قطعات پلی مرفیک) با استفاده از 3 پرایمر با توالی تصادفی انجام گرفت.

  یافته‏ها: هر پرایمر الگوی تکثیریافته متفاوتی را ایجاد کرد و با هر 3 پرایمر تفاوت‏‏ هایی در الگوی ژنتیکی نمونه‏‏ های حساس و مقاوم دیده شد ولی هیچ باندی که 100% اختصاصیت را نشان دهد، یافت نشد.

  نتیجه گیری: 12 ایزوله حساس که در غلظت 50 میکروگرم در میلی لیتر دارو رشد نکردند، در غلظت‏‏ های پایینتر دارو نیز رشد آنها به میزان چشمگیری در مقایسه با پلیت شاهد محدود شد. 10 ایزوله مقاوم که در غلظت 50 میکروگرم در میلی لیتر دارو رشد کردند، در غلظت ‏‏های پایین‏تر دارو نیز از خود مقاومت نشان دادند. تفاوت‏‏ هایی در الگوی ژنتیکی نمونه‏‏ های حساس و مقاوم وجود دارد. آنالیز RAPD جهت تایپینگ مولکولی ایزوله‏‏ های ترایکوفایتون روبروم کاملاًً مناسب نشان داد.