|
|
|
|
|
 |
جستجو در مقالات منتشر شده |
 |
|
42 نتیجه برای مقدم
مرتضی اکبری، سعید صدیق اعتقاد، علی بهادری، حسین قاسمی مقدم، مجتبی ضیائی،
دوره 25، شماره 1 - ( بهار 1404 )
چکیده
ایمونوتراپی یکی از روشهای نوین و مؤثر در درمان سرطان است که با فعالسازی سیستم ایمنی بدن، سلولهای سرطانی را هدف قرار میدهد. با وجود اثربخشی قابل توجه، این روش با چالشهایی مانند انتخاب دقیق بیماران، تعیین اهداف درمانی مناسب، و کاهش عوارض جانبی همراه است.
هوش مصنوعی (AI)با توان پردازش دادههای ژنومی، پروتئینی و بالینی، نقش مهمی در بهینهسازی ایمونوتراپی ایفا میکند. الگوریتمهای یادگیری ماشین و یادگیری عمیق میتوانند بیماران پاسخدهنده به درمان را با دقت بالا شناسایی کنند. این شناسایی هدفمند، امکان طراحی درمانهای شخصیسازیشده و اجتناب از درمانهای غیرضروری را فراهم میسازد.
از دیگر کاربردهای مهم هوش مصنوعی، پیشبینی پاسخ به مهارکنندههای نقاط کنترل ایمنی مانندPD-1 وCTLA-4 است. مدلهای AI با ترکیب اطلاعات تصویربرداری پزشکی و دادههای ژنتیکی میتوانند موفقیت درمان را پیشبینی کرده و هزینهها را کاهش دهند. همچنین، در طراحی داروهای جدید و پیشبینی عوارض جانبی، نقش مؤثری دارد. همچنین، هوش مصنوعی در طراحی داروهای ایمونوتراپی نقش مهمی دارد. الگوریتمها میتوانند ساختارهای مولکولی جدید را شبیهسازی کرده و اثربخشی آنها را پیشبینی کنند، که زمان و هزینه توسعه دارو را کاهش میدهد. علاوه بر این،AI در شناسایی و مدیریت عوارض جانبی به کار میرود و ایمنی درمان را بهبود میبخشد.
با این حال، استفاده از هوش مصنوعی با محدودیتهایی همراه است. نیاز به دادههای باکیفیت، چالشهای تفسیرپذیری الگوریتمها و نگرانیهای اخلاقی در مورد حریم خصوصی بیماران، وآسیبهای روانی ناشی از افزایش آزمایشات تشخیصی و مسئولیتهای قانونی در صورت بروز خطا از جمله این موانع هستند. این مقاله نتیجه میگیرد که با توسعه زیرساختهای دادهای و الگوریتمهای پیشرفته، میتوان از ظرفیت کامل هوش مصنوعی در ارتقای ایمونوتراپی بهرهبرداری کرد. این همافزایی، گامی مهم بهسوی پزشکی دقیق و آیندهای روشن در درمان سرطان خواهد بود.
رضا علی پناه مقدم، زهرا فرزانه، تقی امیریانی، سارا حسین زاده، ودود ملک زاده، عباس نقی زاده باقی،
دوره 25، شماره 1 - ( بهار 1404 )
چکیده
زمینه و هدف: ژن p53 به عنوان سرکوب کننده تومور، نقش مهمی در پایداری ژنوم انسانی دارد. پلیمورفیسم در کدون 72 ژن p53 با افزایش خطر ابتلا به سرطان ارتباط دارد و میتوان آن را به عنوان یکی از شاخصهای مطرح در استعداد ابتلا به سرطان مری در نظر گرفت. در این پژوهش پلیمورفیسم ژن p53 در کدون 72 در سرطان مری بررسی شده است.
روش کار: این مطالعه مورد- شاهدی با بررسی 32 نمونه بیمار مبتلا به کارسینومای سنگفرشی مری و 32 نمونه کنترل انجام شد. پلیمورفیسم کدون 72 ژن p53 با استفاده از روش PCR-RFLP تعیین شد. میزان پروتئین P53 با استفاده از کیت الیزا استاندارد اندازهگیری شد.
یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد درصد فراوانی پلیمورفیسمهای آرژینین- آرژینین و آرژینین- پرولین و پرولین- پرولین به ترتیب در گروه بیماران 18.75، 37.5 و 43.75 درصد و در گروه کنترل 9.25، 56.25 و 34.5 درصد بود. پلیمورفیسم پرولین- پرولین بیشترین پلیمورفیسم در گروه بیماران بود. پلیمورفیسم آرژینین- پرولین بیشترین پلیمورفیسم در گروه کنترل بود. بین میانگین سطوح سرمی پروتئین P53 در گروه بیماران و گروه کنترل تفاوت معنیداری مشاهده نشد.
نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد پلیمورفیسم غالب در بیماران مبتلا به سرطان مری از نوع کارسینومای سنگفرشی، پرولین- پرولین میباشد. بر این اساس، میتوان نتیجه گرفت که واریانت پرولین- پرولین ممکن است نقش مهمی در پاتوژنز کارسینومای سنگفرشی مری ایفا کند و بررسی بیشتر آن میتواند به بهبود راهکارهای تشخیص و درمان منجر شود.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.png)
.png){kind=small}
