زمینه و هدف: دیابت شیرین و پرفشاری خون بیش از آنچه به طور تصادفی بنظر برسد، با هم همراهی دارند و اثر سینرژیک این دو بیماری عامل ناتوانی زودرس و مرگ و میر بالای این بیماران می باشد. کنترل فشار خون در بیماران دچار دیابت تاثیر بسزایی در کاهش مرگ و میر قلبی-عروقی این بیماران دارد. این مطالعه با هدف ارزیابی وضعیت کنترل پرفشاری خون در بیماران دیابتیک مراجعه کننده به درمانگاه دیابت مرکز آموزشی - درمانی بوعلی شهر اردبیل انجام گرفته است.

  روش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی 300 نفر از مراجعه کنندگان به درمانگاه دیابت بیمارستان ب و علی معاینه شدند و از نظر وضعیت کنترل فشار خون مورد بررسی قرار گرفتند.

  یافته ها: در این مطالعه محدوده سنی بیماران مورد بررسی 28 تا 80 سال و میانگین سنی آنان 4/11 ± 7/55 سال بود. شیوع پرفشاری خون در بیماران مورد بررسی 6/61% بود ( mmHg 90/140 > BP ) که 7/76% از آنان از ابتلای خود به پرفشاری خون آگاه بودند. در بین افراد مبتلا به پرفشاری خون فقط فشار خون 8/8% از آنان به طور مطلوب کنترل شده بود و فشار خون 2/91% آنان تحت کنترل مناسب قرار نداشت ( mmHg 80/130 > BP ). 8/21% افراد دچار پرفشاری خون علیرغم اطلاع از ابتلای خویش به پرفشاری خون داروی خاصی مصرف نمی کردند.

  نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بیانگر کنت ر ل نامناسب پرفشاری خون در بیماران مبتلا به دیابت می باشد و به نظر می رسد با بازنگری در برنامه های بازآموزی پزشکان و تاکید بر کنترل عوامل خطر بخصوص در گروه های پرخطر و آموزش مناسب بیماران دیابتی کنترل پرفشاری خون در این بیماران با کیفیت بهتری صورت پذیرد.

  زمینه و هدف : شنوای ی یکی از مهم ترین حواس انسان است که بدون بهره مند ی از آن، توانای ی فرد در ا ی جاد ارتباط با پ ی رامون خود به طور محسوس ی کاهش م ی یابد. پ ارگی مزمن پرده گوش ، خوردگی استخوانچه ها ی گوش میان ی و تمپانواسلکروز مهم ترین علل اختلال شنوا یی هستند. در عین حال کاهش شنوا یی هدایت ی ، شایع ترین عارضه عفونت چرکی مزمن گوش است. کلستاتوم خطرناک ترین عارضه عفونت گوش میا نی مزمن است که با جراح ی قابل درمان است . تمپانواسکلروز نیز از مهم‌ترین عوارض عفونت گوش میا نی مزمن است که به وسیله ثابت شدن استخوانچه ها ی گوش میان ی منجر به کاهش شنوا یی هدایت ی می شود. هدف از این مطالعه شناخت عوارض عفونت گوش میانی و به دست آوردن میزان تاثیرگذاری هر یک از آنها در شنوایی بیماران بود.

  روش کار: در بررس ی حاضر تعداد 440 بیمار مبتلا به عفونت گوش میا نی مزمن که ط ی سال ها ی 79- 1 377 در بخش گوش، حلق و بین ی تحت عمل جراح ی گوش میان ی قرار گرفته اند از نظر پاتولوژ ی ها ی مختلف موجود در گوش میان ی و میزان اختلال شنوا یی حاصل از این پاتولوژی ها مطالعه شدند.

  یافته ها : 37 بیمار (4/8%) ابت ل ا به عفونت گوش میان ی را به صورت دو طرفه داشتند. تعداد جراح ی ها ی انجام شده رو ی گوش چپ حدود 10% بیشتر از سمت راست بود. شایع ترین پاتولوژ ی تشخیص داده شد ه حین معاینه پ ارگی خش ک پرده گوش 179 مورد ( 7/40% ) و شایع ترین پاتولوژ ی معلوم شده حین جراح ی، کلستاتوم ( 2/30 % ) بود. از تعداد 440 بیمار، 430 بیمار کاهش شنوا یی هدا ی ت ی و 92 بیمار (9/20%) کاهش شنوای ی حس ی - عصب ی داشتند. کلستاتوم گوش میان ی عامل بیشترین میزان کاهش شنوای ی هدایت ی و بیشترین تعداد موارد کاهش شنوای ی حس ی - عص بی (حدود 30%) بود ، در حالی که تمپانواسکلروز عامل شدید ترین میزان کاهش شنوایی حسی- عصبی بود.

  نتیجه گیری : بر اساس مطالعه حاضر کلستاتوم و تمپانواسکلروزیس بیشترین عامل هر دو نوع کاهش شنوایی حسی-عصبی و هدایتی هستند. تمپانواسکلروز نیز عامل شدیدترین میزان کاهش شنوایی حسی-عصبی است، در حالی که طبق آمارهای منابع معتبر گرانولاسیون شایع ترین هیستوپاتولوژی در بیماران با عفونت گوش میانی مزمن است.