روح الله طاهری گندمانی، بهمن میرزایی، ارسلان دمیرچی،
دوره ۲۱، شماره ۱ - ( بهار ۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: اختلال در عملکرد قلبی عروقی ناشی از افزایش سن اغلب با اختلال در بیوژنز و عملکرد میتوکندری همراه است. تمرین ورزشی می‌تواند عملکرد میتوکندری و محتوای عضلات را بهبود بخشیده تا انرژی مورد نیاز سلول‌ها را فراهم سازد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی با شدت متوسط (MRT) و بالا (HRT) بر بیان PGC-۱α، TFAM و AMPK کاردیومیوسیت‌ها در موش‌های صحرایی سالمند بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، ۳۰ موش صحرایی نر سالمند (۲۳ ماهه) به طور تصادفی به سه گروه: کنترل (C)، MRT و HRT تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی هشت هفته (۵ روز در هفته) تمرین مقاومتی را اجرا کردند. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان ۱۱۰ سانتی‌متری به همراه وزنه‌های بسته شده به دم موش بود. در گروه MRT، پروتکل تمرین با ۶۰ درصد حداکثر بار (MVCC) و با ۲۰-۱۴ بار صعود از نردبان؛ و در گروه HRT با ۸۰ درصدMVCC، ۱۰-۹ بار بالارفتن از نردبان انجام شد. داده‌ها با استفاده از ANOVA در سطح معنی‌داری ۰/۰۵< pآزمون شد.
یافته ها: بیان PGC-۱α، TFAM و AMPK در گروه‌های MRT و HRT نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‌داری داشت (۰/۰۰۰۱ = p ). بین دو گروه MRT و HRT بر بیان PGC-۱α، TFAM و AMPK تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (۵۷۴ /۰= p).
نتیجه‌گیری: هشت هفته MRT و HRT با افزایش بیان AMPK، PGC-۱α و TFAM کاردیومیوسیت‌های موش‌های صحرایی سالمند منجر به بهبود بیوژنز میتوکندری می‌شود. به نظر هر دو نوع تمرین یک شیوه مداخله کارآمد برای بهبود عملکرد میتوکندری باشد.
.png)
.png){kind=small}
