بهزاد آزادی، لطفعلی بلبلی، مصطفی خانی، معرفت سیاهکوهیان، آمنه پوررحیم،
دوره ۲۱، شماره ۱ - ( بهار ۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: عامل رشد شبه انسولینی-۱ (IGF-۱) نقش‌های متنوعی دارد، اما شواهد علمی نشان می‌دهد که آن یک نشانگر زیستی مرتبط با شاخص‌های آمادگی جسمانی و سلامتی است. از این رو مطالعه حاضر به بررسی تاثیر هشت هفته تمرین دو قطبی بر شاخص های سرمی محور GH/IGF-۱ مردان جوان فعال پرداخت.
روش کار: در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۲۰ مرد جوان ۲۵-۱۸ ساله انتخاب و پس از همگن‌سازی بر اساس درصد چربی و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه تمرین دو قطبی (۱۰= n) و کنترل (۱۰= n) جایگزین شدند. گروه حجم تمرینی دو قطبی، ۸۰-۷۰ درصد حجم تمرینات اصلی (۳۰ دقیقه) را با شدت سبک تا متوسط با شدت ۶۰-۵۰ درصد ضربان قلب ذخیره (RHR) و ۳۰-۲۰ درصد باقیمانده را با شدت ۹۵-۸۵ درصد RHR اجرا کردند؛ به این صورت که دو دوره با ۳ تکرار ۳۰-۱۵ ثانیهای که پس از هر تکرار ۶۰-۳۰ ثانیه استراحت فعال و پس از هر دوره ۳ دقیقه استراحت فعال داشتند. خون‌گیری از تمام آزمودنی‌ها در سه مرحله پیش آزمون ۲۴ ساعت قبل از شروع آزمون و پس از ۱۲ ساعت ناشتایی و نمونه‌های پس آزمون یکی بلافاصله بعد از جلسه اول و دیگری ۴۸ ساعت بعد از پایان آخرین جلسه تمرین جمع‌آوری شدند.
یافته‌ها: تمرینات دو قطبی باعث افزایش معنی‌دار سطح هورمون رشد و IGF-I آزاد پس از یک جلسه تمرین و برنامه هشت هفته‌ای تمرین دوقطبی شد. با این حال، سطح IGF-۱ تام پس از یک جلسه تمرین و برنامه هشت هفته‌ای تمرین دوقطبی به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین در سطوح IGFBP-۳ و IGFBP-۵ پس از یک جلسه تمرین و برنامه هشت هفته‌ای تغییر معنی داری مشاهده نگردید و نیز سطوح ALS پس از یک جلسه تمرین تغییر معنی داری نداشت اما پس از هشت هفته تمرین دوقطبی به صورت معنی داری کاهش یافت.
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد استفاده از تمرینات دوقطبی ممکن است روش مناسبی برای بهبود عملکرد هورمونی و ارزیابی سطح سلامتی و آمادگی جسمانی مردان جوان باشد.
حمید وصفی، حمید محبی، معرفت سیاهکوهیان، لطف اله رضا قلی زاده، ابوذر جوربنیان،
دوره ۲۴، شماره ۱ - ( بهار ۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: افزایش وزن و چاقی متعاقب آن یک مشکل بهداشتی جهانی است. تغذیه با محدودیت زمانی یک روش نسبتاً جدید برای کاهش وزن با مزایای متابولیک و تن سنجی فراوان است. ورزش هوازی با شدت کم نیز اثرات مفیدی بر کاهش وزن و عوامل متابولیک دارد، با این حال، اثر ترکیبی ورزش هوازی با شدت کم و TRF بر عوامل متابولیک و تن‌سنجی در مردان میانسال سالم دارای اضافه وزن به ندرت بررسی شده است. پژوهش حاضر این هدف را بررسی کرده است.
روش کار: از بین ۵۵ داوطلب، ۲۷ مرد میانسال سالم در سنین (۳۵ تا ۵۵ سال) با اضافه وزن (۳۰>BMI >۲۵) با درصد چربی بدن ۰,۷۵± ۲۶,۱۵ به طور تصادفی به سه گروه (با زمان های تغذیه آزاد ۸،۶ و ۱۰ ساعته از ۸ صبح الی ۱۴، ۱۶ و ۱۸ و ناشتا در باقیمانده ۲۴ ساعت) تقسیم شدند.گروه ها عبارت بودند: ۱-TRF ۱۸:۶& ورزش ۲-TRF ۱۶:۸& ورزش ۳-TRF ۱۸:۶& ورزش. هر سه گروه پروتکل‌های TRF را همزمان با تمرینات هوازی با شدت برابروکم(۵۵ الی ۶۵ درصد حد اکثر ضربان قلب) انجام دادند. مداخلات به مدت ۱۲ هفته ادامه یافت. آزمایشات خون و ترکیب بدن قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شد. دریافت غذای روزانه قبل از مداخله و طی ۱۲ هفته اندازه‌گیری شد. در نهایت تمامی داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: ترکیب TRF و ورزش باعث کاهش گلوکز و مقاومت به انسولین در همه گروه ها شد. کلسترول و LDL در گروهTRF با پنجره تغذیه ۶ ساعته و ۸ ساعته (۶- س و ۸- س) کاهش یافت. کاهشHDL تنها در گروه تغذیه ۸- س معنی دار بود. وزن و BMI در گروه‌های ۶-س و ۸-س کاهش یافت. درصد چربی در گروه ۶-س کاهش یافت. برای هیچ یک از متغیرها تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت. میانگین انرژی دریافتی در ۱۲ هفته در هیچ گروهی تفاوت معنی داری نداشت، اما مدل ۶- س باعث کاهش بیشتر در میانگین انرژی دریافتی در طول ۱۲ هفته نسبت به دو گروه دیگر شد.
نتیجه گیری: TRF با زمان تغذیه ۶-س همراه با ورزش هوازی سبک به عنوان مطمئن ترین روش برای بهبود پروفایل متابولیک و آنتروپومتریک در مردان میانسال دارای اضافه وزن پیشنهاد می‌شود.
.png)
.png){kind=small}
