زمینه و هدف: کانسر مری در کمر بند شمالی کشور ایران و بخصوص آذربایجان از شیوع بالائی برخوردار است. ازوفاژکتومی یکی از درمان های رایج کانسر مری می باشد. یکی از عوارض مهم و شایع بعد از عمل جراحی ازوفاژکتومی، بروز دیسفاژی مجدد است که می تواند ثانویه به تکنیک عمل جراحی، ریفلاکس و نشت از محل آناستوموز مری- معده و یا علل دیگر باشد. هدف این مطالعه بررسی شیوع و علل بروز دیسفاژی در بیماران عمل شده کانسر مری می باشد.

روش کار: در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر در بین سالهای 1385-1380 پرونده بیمارانی که در بیمارستان امام خمینی، به علت کانسر مری تحت اعمال جراحی ازوفاژکتومی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. در پرونده بیماران, تشخیص های اولیه تومورهای مری و اقدامات درمانی جراحی و آندوسکوپی و بررسی هیستوپاتولوژی قبل و بعد عمل و عوارض در مان های جراحی و بخصوص شیوع و علل ایجاد دیسفاژی مورد بررسی قرار گرفت، روش های درمانی تنگی ها در محل آناستوموز، دیلاتاسیون و عمل جراحی مجدد است که مورد بحث قرار گرفت.

یافته ها: 81 بیمار از 324 بیمار بستری در مرکز آموزشی و درمانی امام خمینی به علت کانسر مری مورد عمل جراحی ازوفاژکتومی قرار گرفته بودند. از این تعداد بیمار 18 مورد (22/2%) دچار دیسفاژی مجدد پس از جراحی شده بودند. میزان بروز دیسفاژی مجدد در گروهی که تومور در ثلث تحتانی مری بوده است حدود 3/5 برابر گروهی است که تومور در ثلث میانی بوده است. علت اصلی دیسفاژی مجدد در 88/24% از بیماران، تنگی خوش خیم در محل آناستوموز بوده است. 17 بیمار با دیلاتاسیون آندوسکوپیک و یک بیمار با stricturoplasty با جراحی درمان شدند. میانگین زمان بین بستری اول و بستری دوم بیماران 10/03 ماه بوده است.

نتیجه گیری: دیسفاژی مجدد بعد از ازوفاژکتومی در بیماران مورد مطالعه ما جزو عوارض شایع است و نوع دیسفاژی خوش خیم آن از آمار بالائی برخوردار است. در این بیماران درمان دیلاتاسیون آندوسکوپیک نتایج خوبی را در بر داشته و توصیه می شود.

  زمینه و هدف: هیپوکلسمی یکی از عوارض شدید جراحی تیروئیدکتومی توتال است. این عارضه معمولا بدنبال صدمه غدد پاراتیروئید در حین جراحی اتفاق می­افتد. این مطالعه فراوانی هیپوکلسمی دائم و موقت در بیماران توتال تیروئیدکتومی و نیز نقش کاشت پاراتیروئید در جلوگیری از هیپوکلسمی دائم در بیماری­های بدخیم و یا خوش خیم را مورد بررسی قرار می دهد.

  روش کار: در این مطالعه گذشته نگر، صد بیمار تیروئیدی با بدخیمی و خوش­خیمی که تحت اعمال جراحی تیروئیدکتومی توتال با یا بدون دیسکسیون رادیکال غدد لنفاوی گردن قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. در این مطالعه عوارض تیروئیدکتومی توتال بخصوص هیپوکلسمی گذرا و دائمی و نیز درمان آن مورد مطالعه قرار گرفت. در این مطالعه گروه I با 46 نفر از بیماران بعلت بدخیمی که 37 آن ها ) زیر گروه A ) با توتال تیروئیدکتومی درمان شدند که در 3 مورد کاشت پاراتیروئید صورت گرفت و در 9 بیمار بقیه (زیرگروه B ) که با اعمال جراحی دیسکسیون رادیکال گردنی توام با تیروئیدکتومی درمان صورت گرفت و در 4 بیمار کاشت پاراتیروئید انجام یافت. گروه II با 54 بیمار با بیماری­های خوش­خیم تیروئید که با اعمال جراحی تیروئیدکتومی درمان شده­اند در 2 مورد کاشت پاراتیروئید صورت گرفت. کلاً در 9% از بیماران پیوند یا کاشت پاراتیروئید در بین الیاف عضله استرنوکلوئید و ماستوئید یا دلتوئید انجام گرفت .

  یافته ها: شصت و هفت درصد زن با میانگین سنی 8/10 ± 9/39 سال و 33% مرد با میانگین سنی 8/8 ± 2/37 سال افراد مورد مطالعه را تشکیل داده اند. هیپوکلسمی گذرا در 17% از بیماران اتفاق افتاد که اکثر آنها با تجویز کلسیم تزریقی و یا خوراکی درمان شدند. هیچ یک از بیماران دچار هیپوکلسمی دائم نشدند. از گروه I ، 13 بیمار دچار هیپوکلسمی گذرا شدند در زیر گروه A از گروه بد خیمی 8 بیمار و در زیر گروه B از همان گروه 5 بیمار دچار هیپوکلسمی گذرا شدند. در گروه II ( گروه خوش خیمی) 4 بیمار دچار هیپوکلسمی گذرا شدند. اختلاف آماری معنی­داری از نظر کاشت پاراتیروئید و اثر آن در جلوگیری از هیپوکلسمی در بین گروه­های I و II (006/0= p ) و نیز بین دو زیر گروه A و B از گروه I (04/0= p ) وجود داشت. پارزی گذرای عصب راجعه در 2% و پارالیزی دائمی عصب راجعه در هیچ کدام از بیماران ایجاد نشده است.

  نتیجه گیری: کاشت پاراتیروئید صدمه دیده و یا اجباراً برداشته شده در غلاف عضله استرنوکلوئید و ماستوئید یا دلتوئید در حین جراحی تیروئیدکتومی توتال با و یا بدون دیسکسیون رادیکال گردنی می­تواند از ایجاد عارضه هیپوکلسمی دائمی جلوگیری کند.