---

زمینه و هدف: مطالعات مختلف جنبه‎های روانی - اجتماعی زایمان را مطرح نموده، به طوری که اهمیت این جنبه ها کمتر از عوامل طبی و مامایی نبوده است. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که با هدف تعیین تأثیر حمایت مداوم حین زایمان توسط فرد همراه بر روند و پی آمد زایمان در زنان نخست حامله انجام شد.

روش کار: افراد شرکت کننده در پژوهش شامل کلیه زنان در محدوده سنی 30-18 سال، با حاملگی ترم، تک قلو، نمایش سر، شروع خودبخودی زایمان و بدون عوارض بارداری بودند، که از میان آنها 50 نفر در گروه آزمون (همراه دار) و 50 نفر در گروه شاهد (بدون همراه) مورد بررسی قرار گرفتند. افراد همراه دانشجویان مامایی بودند و حمایت ها شامل صحبت کردن، دلداری، لمس و نوازش، تشویق، اطمینان بخشی و فراهم سازی راحتی فیزیکی (کمک در تغییر وضعیت، خنک کردن با بادبزن دستی، برطرف ساختن خشکی لب ها) بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون تی، کای اسکوئر و آزمون دقیق فیشر صورت گرفت.

یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که حمایت مداوم حین زایمان توسط فرد همراه باعث کاهش طول فاز فعال زایمان (p<0/01)، کاهش زایمان به طریقه سزارین (p=0/026) و افزایش نمره آپگار دقیقه اول (p=0/015) و شروع زودتر تغذیه با شیر مادر می شود (p<0/01). همچنین یافته ها نشان داد که طول مرحله دوم زایمان، آپگار دقیقه پنجم در دو گروه تفاوت معنی داری ندارند.

نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که حمایت مداوم حین زایمان نتایج زایمان را بهبود می بخشد

---

  زمینه و هدف: مطالعات مختلف اثرات وضعیت انتخابی مادر را در اتاق درد و زایمان مطرح نموده‌اند و به نظر می رسد که اهمیت آنها کمتر از عوامل طبی و مامایی نباشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر وضعیت مادر در مرحله فعال زایمان بر روند و پیامد زایمان در زنان با حاملگی اول انجام شد.

  روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه‎ تجربی بود. افراد واجد شرایط وارد مطالعه شده و 75 نفر در گروه شاهد (دارای وضعیت معمول) و 75 نفر در گروه آزمون (دارای وضعیت انتخابی) مورد بررسی قرار گرفتند. زنان در گروه شاهد دارای وضعیت معمول، در اتاق درد به صورت خوابیده در تخت بودند ولی زنان در گروه آزمون اجازه داشتند تا در هر وضعیتی که احساس راحتی بیشتری می‎کنند مثلاً قدم زدن، ایستادن، نشستن، تکیه دادن به جلو و عقب، چهاردست و پا، سجده و غیره قرار گیرند. طول مدت مرحله اول و دوم زایمان، شدت درد در مرحله دوم زایمان نمره آپگار دقیقه اول پنجم، میزان رضایت مادر از تجریه زایمان و زمان شروع شیردهی ثبت شد داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 11 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

  یافته‌ها: یافته‎های پژوهش نشان داد که وضعیت انتخابی و آزاد مادر، به طور قابل ملاحظه‎ای باعث کاهش طول مرحله فعال زایمان (002/0= p )، میزان نیاز به تشدید زایمان با اکسی‎توسین (005/0= p )، شدت درد زایمان (026/0= p )، زایمان به روش سزارین (039/0= p ) و افزایش نمره آپگار دقیقه اول (01/0 p < )، زمان شروع زودتر تغذیه با شیر مادر (001/0= p ) و میزان رضایتمندی مادران از تجربه زایمان ‎شد (000/0= p ). طول مرحله دوم زایمان و نمره آپگار دقیقه پنجم در دو گروه تفاوت معنی‎داری نداشت.

  نتیجه‎گیری: وضعیت انتخابی مادر در طی مرحله فعال زایمان، تأثیر مثبت بر نتایج زایمان و آپگار دقیقه اول دارد.

---

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر اثربخشی آموزش خودشفقتی بر تاب‏ آوری و کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی بود.
روش کار: تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش­ آزمون- پس­ آزمون در دو گروه بود. جامعه آماری پژوهش، مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی شهر اردبیل در سال 1401 و روش نمونه‏ گیری ‏در دسترس بود. از بین افراد واجد شرایط داوطلب تعداد 100 نفر وارد مطالعه شده و در دو گروه 50 نفری (آموزش خودشفقتی و گروه شاهد) به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند. گروه شاهد آموزش خودشفقتی هشت جلسه 90 دقیقه ­ای دریافت کردند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه‏ های ‏استاندارد کانر و دیویدسون و پرسشنامه کیفیت زندگی طراحی شده توسط سازمان جهانی بهداشت و نجات (1385) استفاده شد. داده ‏های ‏جمع‌آوری شده در مرحله پیش آزمون و پس آزمون با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و با بهره جویی از نرم‌ افزار آماری SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته­ ها: یافته‏ های ‏تحقیق نشان داد که در متغیر تصور از شایستگی فردی (441.15=F)، اعتماد به غرایز فردی و تحمل عاطفه منفی (423.05=F)، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن (399.82=F)، کنترل (261.60= F) و تاثیرات معنوی (241.62=F) در نمرات پس آزمون بین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی‏ داری وجود دارد (0.01>p). همچنین در متغیر سلامت جسمانی فردی (66.60=F)، سلامت روان (157.29=F)، روابط اجتماعی (146.62=F) و سلامت محیط (135.45=F) در نمرات پس آزمون بین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی‏ داری وجود دارد (0.01>p).
نتیجه­ گیری: بنابراین می‏توان نتیجه گرفت که آموزش خودشفقتی بر ابعاد تاب‏ آوری مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی تاثیر مثبت دارد و باعث بهبود شایستگی فردی، اعتماد به غرایز فردی و تحمل عاطفه منفی، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن، کنترل و تاثیرات معنوی می‏شود. همچنین آموزش خودشفقتی بر ابعاد کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی تاثیر مثبت دارد و باعث بهبود سلامت جسمانی فردی، سلامت روان، روابط اجتماعی و سلامت محیط می‏شود.